Als er één grote fout is die ik tot nu toe in de opvoeding naar mijn kinderen heb gemaakt is het dat ik te weinig tijd voor hen heb gemaakt in de voorbije jaren. Ik was de man van de grote activiteiten en momenten maar was afwezig op die kleine momenten, besef ik nu. Mijn liefste wederhelft zorgde voor het dagdagelijkse, ik voor de grootse dingen. Niet dat ik mij niet interesseerde in hen, integendeel, héél mijn hart en ziel ging uit naar hun en ik ben de grootste knuffelbeer die er rondloopt. Spelen en ravotten, een lach en pretje, en af en toe een fikse uitbrander. Maar daarnaast verloor ik me gewoon in mijn eigen projecten en zelfopgelegde verplichtingen. Te gepassioneerd en te diep in mijn eigen interesses.
Als gezin deden we heel leuke dingen, fantastische reizen, fijne uitstappen en soms gezellig thuis … en daar legde ik mij dan als vader op toe: het creëren van ervaringen, buitenshuis! En dat gebruikte ik ook als excuus om me dan op andere momenten de ruimte te geven om mezelf in mijn eigen interesses te verdiepen. Vaak stonden de kinderen dan naast mijn bureau of elders met vragen die ik dan liefdevol antwoordde, maar eenmaal de vraag complexer, uitgebreider was, of ze het niet direct begrepen (en ik ben al ongeduldig van aard) geef ik eerder toe dat ik soms wat geïrriteerd werd omdat ik uit mijn concentratie werd gehaald.
’t Is niet dat ik ze steeds wandelen stuurde maar ik zorgde ervoor dat hun vraag of probleem opgelost was zonder ze er eigenlijk bij te betrekken of ze iets bij te leren. Ik ben daar nu achteraf gezien verdrietig om en voel me daar ook schuldig over! Maar gedane zaken nemen geen keer. Je kan er alleen maar uit leren.
Versta hier nu niet uit dat ik mijn kinderen verwaarloosde, integendeel. Maar soms was ik er met mijn gedachten niet helemaal bij en dat voelden zij ook
Wat ik wél heb gedaan, is daar actief iets aan veranderd, een tijdje geleden al. Ik ben me er bewust geworden van hoe snel de tijd met kinderen gaat en hoe snel je achter de feiten aanholt. Ik maak nu actief tijd voor mijn kinderen, elke dag, mijn dagelijkse routine helpt me daar héél hard bij. Door elke dag vroeg extra tijd voor mezelf te maken, creëer ik ook meer ruimte voor zaken met hen te doen. Daarnaast heb niet zo lang gelden heb ik alle overbodige zaken uit mijn leven verwijderd, de fysieke zaken toch, andere clutter had ik een hele tijd geleden al buiten gesmeten. Die meeste eigen projecten en zelfopgelegde verplichtingen zijn eigenlijk verdwenen uit mijn leven, van de ene dag op de andere. Het mentale traject daar naar toe heeft lang geduurd. De beslissing en actie daarentegen niet, dat gaat héél snel en hard bij mij.
De ene dochter zei me dit weekend al dat ze het héérlijk vond dat we tegenwoordig zo veel dingen samen doen en dat ik zoveel tijd voor hen maak. Grappig want ik had dit eigenlijk nog nooit openlijk met hen besproken. Ik kon wel lachen en huilen tegelijkertijd op dat moment…
’t Is (bijna) nooit te laat!
