Opgeruimd

Inzicht

Ik was tot voor kort in te delen (onder andere) in de categorie van mensen die leden aan “GAS” En dat is niets waar ik trots op ben, zeker niet nu ik er op terugkijk.
Wat is dat GAS? Dat staat voor “Gear Aquisition Syndroom“:
vertaald, veel materiaal aankopen waar je niet noodzakelijk iets met gaat doen direct.

Ik weet ook waar dat vandaan komt, ik ga er niet te diep op in gaan want we gaan niet de psycho-analyse toer op maar laten we het stellen dat ik op zoek was naar het juiste materiaal om me visueel creatief te uiten. In plaats van me te focussen op me juist creatief te uiten inhoudelijk. En daarnaast omdat ik nu eenmaal van technologie hou. “Nieuwe technologie is er om te ontdekken”, was mijn credo!
Maar goed een aantal mensen die dicht bij me staan hebben me dat duidelijk gemaakt en het inzicht begon bij mezelf ook wel door te dringen.
En zoals vaak gaan inzichten bij mij gepaard met grote veranderingen, alles of niks.

Dat inzicht heeft een paar weken gesudderd in mijn hoofd en toen we terug kwamen van onze redelijk minimalistische vakantie in Spanje waren de puzzelstukjes in mijn hoofd gelegd.

Een eerste inzicht was dat veel materiaal kopen impliceert dat je veel inkomen moet genereren. Dat veel werken heeft in het verleden al eens tot een abrupte stop gezorgd. Dat straatje willen we niet weer in. Ik juist wil meer tijd hebben om te beleven.

Ten tweede zorgt veel materiaal ook voor veel onderhoud en opvolging en keuze stress. Ik stak veel tijd in updaten, onderhouden van materiaal. (Walkie talkie netwerken, radios, camera’s, studio flitsen, video camera’s, …) Ook stak ik veel tijd in het nuttig maken van mijn aankopen. Het zorgde ook nog voor keuze stress want wat neem je nu mee naar waar of wat gebruik je waarvoor en wanneer. Te veel opties hebben werkt zeker niet bevordelijk.
Creatief wordt je in mijn ogen door beperkingen en niet door overvloed…
En ik wil als ik thuis ben geen tijd steken in slaafs mijn materiaal onderhouden maar bezig zijn met mijn gezin en dingen beleven. Ik was slaaf van mijn materiaal.

Ten derde besloot ik alleen nog maar iets te vervangen als het kapot gaat. Met de duidelijke kanttekening dat je eerst kijkt of je het wel moet vervangen.

Ten vierde moest ik een oplossing zoeken voor al het materiaal dat we thuis hadden staan en weinig of niks met deden.

Effect

Mijn maandelijkse professionele uitgaven slonken exponentieel maar ik voelde dat een honger in mij achterbleef. Mijn koopdrang had duidelijk ook iets te maken met het bevredigen van een onderliggende ontevredenheid.
Want kopen en pakketjes aankrijgen dat zijn korte, positieve prikkels voor je brein, daar krijg je kortstondig blije gevoelens van. Zie het als een ijsje eten, de suiker geeft je ook even een goed gevoel, waardoor je als je jezelf slecht voelt soms naar een ijsje of andere suikers grijpt.
Er was dus nog een andere onderliggende reden die ik moest aanpakken voelde ik.
Dat betrof na wat introspectie dat we in het gezin een paar beslissingen en acties moeten ondernemen om wat zaken weer op de rails te krijgen.
(Daar later meer over)

Actie – Reactie

het voelde goed om dit aan mezelf toe te geven dat ik daar een probleem had en vooral dat ik het aan het aanpakken was.
Op privé vlak waren wij al langere tijd deze filosofie onbewust aan het toepassen, maar mijn professionele activiteiten glipten daarbij met excuses altijd handig door de mazen van het net. Daar was nu ook abrupt verandering in gekomen.

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het niet een niveau hoger zou tillen. Heel die gedachten gang heeft me echt aan het denken gezet. Een paar jaar geleden ben ik van de kaart geveegd door een burn out. Te veel werken om te kunnen kopen, leven, upgraden, optimaliseren, op alle vlakken. Alles aanpakken omdat we de molen draaiende moeten houden. We willen continue onze situatie verbeteren en upgraden. We willen constant aan onszelf en de rest van de wereld bewijzen hoe goed we het wel hebben door ons materieel te verwennen (en met te pronken). We werken hard om veel geld te verdienen om meer vrijheid te hebben of onafhankelijker te zijn. Ik ben tot het besef gekomen dat dit een oneindige beweging is. Meer geld meer spullen (of voorgekauwde ervaringen), meer geld nodig, meer spullen, … meer meer meer.

Die gedachten maken mij triestig, dat we in een steeds opwaartse spiraal moeten gaan met ons leven, al onze systemen zijn daar ook op georganiseerd, vooruitgaan, stijgen, groeien. Ik en conventionele systemen, dat is niet de beste match. Dus ben ik bewust of onbewust op zoek gegaan naar alternatieven.

Via Liene terecht gekomen bij het minimalisme, de levensstijl, niet de kunstvorm wel te verstaan. En daar vielen er voor mij ineens weer een heleboel antwoorden uit de lucht, de belangrijkste zijnde:`

• Beperk uitgaven/kosten en vooral structurele financiële lasten waardoor je meer ademruimte creëert. Door minder te spenderen en gelijk te blijven werken blijft er meer over. Meer geld op de rekening geeft meer ruimte om minder te werken.
  Ik weet dat dit een economisch principe is, meer marge creëren. Maar hier willen we net het omgekeerd doen, minder verbruiken, consumeren waardoor het bestaande inkomen een grotere marge krijgt. Downscalen, consuminderen, … bewuster omgaan met aankopen. Er eigenlijk er van uitgaan dat je niets nodig hebt. Vervang indien nodig maar ga niet op zoek naar toevoeging. Zo hebben wij de laatste 4 jaar al niet onze TV, vaatwasmachine, droogkas en microgolf oven vervangen. En missen die nog geen seconde.
• Rust en eenvoud creëren, wat ik in het verleden al deed met de prikkels van social media en nieuws kanalen kan je ook in huis (en sociale kringen) doen door alle vormen van rommel en prikkels te verwijderen. Daarin kan je zover gaan als je wil. Wij beginnen al ten eerste met alles te verwijderen wat we niet gebruiken. Alles wat stof staat te verzamelen verwijderen wij. Het ene wordt weggegeven of voor een vriendenprijsje verkocht via opgeruimd.nikoc.be het andere verdwijnt gewoon in een afval container die hier de komende weken voor de deur komt te staan. Alles wat ik niet gebruik verdwijnt daarin. Alles wat je maar een paar keer per jaar gebruikt ook. Frietketels, kettingzagen, gitaren, speelgoed, kampeerkacheltjes, … alles wordt weggegeven of verkocht. En de andere zaken verdwijnen gewoon bij het grof vuil.

• Tevreden leren zijn met wat je hebt. Daar komt een beetje alles op neer voor mij.
  Die gedachte heb ik er eindelijk in gekregen bij mij en eenmaal dat er was kunnen alle bovenstaande zaken zich op hun eigen tempo ontplooien. Als je tevreden bent moet je niet voor méér gaan. Dan kan je berusten.
  Let wel, ik heb het over het materiële`. Niet over het persoonlijk groeien, reizen en ervaringen opdoen. Maar hoe minder je letterlijk & figuurlijk meezeult, hoe meer ruimte voor die ontwikkeling en vrijheid. In mijn hoofd zou ik nu nog maar één rugzak met wat kleren hebben en een laptop en ene paar kleine spullen maar zover zijn we niet en gaat het misschien nooit komen; Hoewel het idee me wel aanspreekt.

It’s a work in progress

Het idee om eindelijk een beetje los te komen van heel wat materiële zaken geeft mij rust in mijn hoofd. Versta me niet verkeerd, ik ga nu ook niet in een lege witte ruimte zitten in kleermakerszit al mediterend, not my cup of tea. Maar ik wil genieten van ruimte in mijn hoofd en tijd hebben om te beleven. En natuurlijk gaan wij nog een auto hebben en kamperen en reizen en verjaardagen vieren en etentjes organiseren, … maar compacter en essentiëler, met de middelen die we voor handen hebben.

Dit is ook een proces dat we niet op één twee drie gaan opgelost hebben, dat gaan we echt in gradaties moeten doen en al doende lerend. In eerste instantie gaan we de obvious dingen verwijderen uit ons leven, aanschouwen wat er overblijft en daar kritisch naar kijken en van daar uit weer verder gaan. Ik schat dat we daar een jaar of twee over gaan doen om tot de helemaal uitgepuurde versie van ons nodige bezit te komen. Eerst de grove borstel erdoor, dan met een fijn borsteltje de rest opkuisen.
Stap per stap.

Ik kijk daar echt naar uit en dat strookt al heel lang met hoe dat ik naar de wereld kijk, alleen gedroeg ik me er zelf niet 100% eerlijk naar. Dat valt nu een stilletjes aan in zijn plooi. ’t Begint allemaal met eerlijk zijn tegenover jezelf, ook stap per stap.