In the beginning
Heel lang geleden, zo’n 18 jaar denk ik, toen ik mijn eerste stapjes in de fotografie had gezet en vooral op zoek was naar manieren mezelf te verbeteren had ik al snel door dat de techniek beheersen ongeveer een 10% was van de skills die je moet hebben als fotograaf. Toch zeker wanneer er mensen bij betrokken zijn. Of het nu klanten, crew of modellen zijn.
Zij die mij al kennen van die eerste stapjes herinneren zich waarschijnlijk dat ik regelmatig oproepen deed op social media of iemand een portretje van zichzelf wenste. Daar kwam vaak positieve reactie op, en als ik nu door mijn social media accounts scroll zie ik nog vaak mensen die deze portretten gebruiken. Voor mij was het niet te doen om filantropisch gewijs iedereen te voorzien van een portret maar eerder om mijn skills aan te scherpen. Ik sprak met mensen af op een plek naar hun keuze en moest me daar aanpassen en het beste uit de locatie halen. Sommige mensen hebben een natuurlijke uitstraling, bij anderen zit dat meer verdoken. Aan mij de opdracht om dat naar boven te brengen en meestal binnen een beperkte tijd.
Daar heb ik veel uit geleerd:
- snel leren kijken, inschatten, keuzes maken en mensen leren aanvoelen en lezen.
- en dat als mensen naar hun foto’s kijken dat ze niet naar zichzelf kijken maar naar hun zelfbeeld en in functie daarvan een oordeel geven.
- daar heb ik ook een beetje losgelaten dat ik dit portret voor hen maak, maar vooral hoe ik hen interpreteer en dit probeerde in een portret vast te leggen.
Daar merkte ik vaak ook dat het de energie en uitstraling van de fotograaf is die er voor zorgt dat een beeld gemaakt of gekraakt wordt. Mijn eigen zelfvertrouwen en zelfbeeld speelde dus een grote impact op het resultaat. Daar was nog een pak werk te verrichten. Niet dat ik worstelde met mezelf, of toch niet meer als anderen. Maar aan die uitsraling daar was nog wat werk aan. De volgende opdracht die ik mezelf dan gaf was om een namiddag in een stad rond te lopen en mensen die me om één of andere reden opvallen, aan te spreken en te overtuigen om een portret door me te laten maken, direct daar…
Dat, kan ik u zeggen heeft op mij een stevige impact gemaakt. De “nee’s” overwinnen om met één “ja” super blij te zijn. De vele nee’s werden meer ja’s. Ik leerde kijken naar mensen, mijn houding aan te passen, mijn blik, mijn intonatie en zelfs bij negatieve en zelfs harde reacties beleefd en vriendelijk te blijven. Ik leerde het niet persoonlijk te pakken. Sommige mensen tref je op een slecht moment: stress, verdriet, gehaast, verliefd, honger, moet naar ’t toilet, … Ik zou er op specifieke momenten ook niet voor open staan.
Soms vertrok ik met lood in mijn schoenen en keerde ik terug met prachtige portretten. Sommige dagen droop het zelfvertrouwen van mijn schouders en kwam ik met niks thuis… En zo leerde ik dat plaatsen. Ik leerde mensen lezen en mezelf daar op aan te passen. Ik leerde mezelf kwetsbaar, nederig op te stellen naar vreemden ondanks de grote kans om afgewezen te worden. Ik leerde kijken, zien en durven.
De beelden die daaruit voortvloeiden vergeet ik nooit. Dat moment was één van de grootste milestones in mijn persoonlijke fotografie carriere, uiteraard zijn er professioneel ook héél wat geweest. Maar mezelf daar persoonlijk overwinnen, hoe banaal het ook lijkt was een persoonlijke overwinning.
Fast Forward 10 of 12 jaar
Het menselijk aspect is al die jaren zowel in mijn persoonlijk als professionele carrière blijven primeren. Of het nu audio, video of foto is mensen staan altijd centraal. Ik heb me ondertussen vaak verdiept in nieuwe technieken en dat heeft al een paar mooie reeksen opgeleverd in Podcasts, video portretten en interviews. Heerlijk vind ik dat de mens en boeiend. Maar ik durf me ook al eens te verliezen in de grootsheid van een eigen project. Veel postproductie voor het maken van Podcasts, interviews, … ik doe dat graag maar je vrije tijd wordt er zo aan opgesoupeerd. En zij die mij kennen weten ook dat ik me dan volledig smijt.
Deze zomer zat ik een beetje naar de berg materiaal te kijken die ik ondertussen heb verzameld en was aan het puzzelen hoe en wat ik zou inzetten bij mijn huidige lopende reeksen. Ik moest mijn brein in allerlei bochten wringen om in een nieuw idee dat ik had al die leuke technieken en materialen te implementeren. Om dan te concluderen dat ik mezelf zou verliezen in een berg werk… Ik werd er een beetje moedeloos van…
Na een paar onrustige dagen, sorry liefste gezin, daagde het mij dat ik het helemaal fout benaderde. Het gaat er niet over “met wat” je iets gaat doen. Het gaat erover “wat” je gaat. Een barrière overwonnen in mijn hoofd en plots viel al de clutter weg. Mensen kijken, bestuderen en portretteren was de essentie van mijn creatieve drive. En zo kwam ik terug op de straatportretten en de vreugde die ik daar uit haalde. Ik pakte een oude camera van onder het stof, draaide daar een manuele lens op en vertrok op pad. Dat resulteert som sin imperfecte beelden, iets wat ik leerde aanvaarden en zelfs omarmen!
Al gauw vond ik mijn oude drive terug en wist ik mensen te overtuigen. Wat een plezier! Sinds halverwege deze zomer zwerf ik door de straten en kijk ik en bekijk ik mensen en soms spreek ik ze aan voor een portret. Op een gemiddeld op een zwerftocht van 3 uur spreek ik een 5-tal mensen aan waarvan een meestal 2 max 3 toestemming geven. Fair enough, happy me!
Ik ben één en al voorstander van technologie, vooruitgang en nieuwe manieren om je in de diepte en breedte te verruimen. Maar ik ben héél gelukkig dat ik het inzicht heb gehad dat je soms ook terug naar de basis en het begin moet kunnen gaan om jezelf heruitvinden.
“Less is more” om er even een cliché tegen te smijten.
Dus als u op straat wordt aangesproken door een vriendelijke kerel die een portret van u wil maken dan is dat met de beste bedoelingen!
Druppelsgewijs zal ik mijn straatportretten delen. Traag, dat is ook iets nieuws voor mij…
