Ge valt niet elke dag in panne met uw auto. Dat is echt geen fijn moment.
Ik die, midden op een drie baanvakken regionale weg, stil val en een auto die pertinent weigert te starten. Op één van de drukste transferwegen in Antwerpen.
Niks aan te doen, de nodige diensten bellen, driehoek zetten en mezelf veilig naast de weg zetten, terwijl mijn auto de weg blokkeert en wachten…

Na ongeveer 3 minuten heb je daar een gigantische file veroorzaakt en zie je auto’s toeteren en mekaar de loef afsteken om zo snel mogelijk weer in een rotvaart hun weg verder te zetten. Mensen kijken je ook op verschillende manieren aan: medelijden of irritatie: zo van, hoe durf jij hier nu stil vallen en mij zo pesten met die file. Sommige mensen staan stil naast je en doen hun uiterste best om u niet aan te kijken, ik zou eens om hulp durven vragen…

En dan was er die ene (allochtone) dame die stopte en vroeg of ik hulp nodig had, “nee?”
“Drinken dan, moet ik iets gaan halen?” – nee ? – “ah je hebt water bij, goed!”
“Moet u ergens afzetten? “
– nee dank je, ik moet hier even blijven wachten nog. –
“Iets anders, waar ik je mee kan helpen?”
– Nee bedankt heel erg attent en lief maar ik ben ok! –
Ik vond het hartverwarmend hoe behulpzaam zij en haar passagiers waren.

En dan na een kwartier wachten kwam VAB daar aan… vriendelijke man, straalt rust, ervaring en vertrouwen uit, een sterk punt bij zo’n situaties en zeker op die plek.
’t Eerste wat ik tegen die mens zei, was “amaai hoe dat de mensen op dit reageren da’s niet normaal”
De man stopte zijn actie keek mij aan en trok zijn ogen veelbetekenend op: “Nou, je wilt niet het weten” zegt hij.
En ’t ijs was gebroken. Wat een fijne kerel was me dat die mij daar uit de nood kwam helpen. Ook van 1977, dat verklaart al veel. Heel den tijd met zitten praten over zoveel uiteenlopende onderwerpen, dat toen ik uitstapte uit zijn camion, ik bijna vergeten was dat ik pech had met de wagen.

Ik was zelfs vergeten dat mijn dag eigenlijk niet goed gestart was en met die autopanne eigenlijk bijna nog een octaaf of 5 lager was gaan klinken. Maar Yves en zijn manier van werken en wie hij was, die hebben heel mijn dag doen omdraaien, op het meest kritieke punt van mijn dag zelfs!

Ik hoop dat ik ‘m nog eens tegenkom met of zonder pech, ’t maakt mij al niet uit!

Een snel portretje kon ook niet ontbreken… Merci Yves!
Merci onbekende attente dame!