’t Was nog vroeg, half negen, ik denk dat er een 10 man in de zaak zat, elk bezig met zijn ding: een beetje werken, keuvelen of nog wat slaperig over de koffie uitstarend wachtend tot de koffie zijn werk doet.
Alles kabbelt een beetje en er heerst een serene drukte.
Plots komt er een duo binnen, een kleine jonge dame en een omvangrijke grote jonge man. Deze laatste doet een paar passen in de zaak om dan met een luide nederlandse stem te verkondigen:
“Jezus, wat een Geitenwollen Sokken keet, is me dat hier”
Ik knipperde even met mijn ogen, moest het geval even in zijn context bekijken.
Maar ondertussen denderde de man verder door de zaak en passeerde mij.
Ik die ondertussen nog niet wist of ik geamuseerd of beledigd moest zijn, wou wel even met een knipoog meegeven dat ik hem gehoord had.
Terwijl hij me passeerde stak ik mijn hand uit en zei:
“Mag ik u kousen even zien”, hij reageerde verrast maar vrolijk en toonde mij zijn sokken.
“Ah zei ik, geen Geitenwollen sokken”
Hij stelde mij dezelfde vraag en ik toonde om mijn beurt mijn kousen waarop hij repliceerde:
“Zie je wel! Geitenwollen sokken!” (NOT!)
“Ah tuurlijk” zei ik, “anders mag je hier niet binnen!”
Een beetje gelach en een vriendelijke knipoog naar het meisje dat erbij was die zich duidelijk een beetje schaamde voor de uitspraak eerder aan de deur.
“Ik kan er ook nergens met komen”, zei ze.
Bon, ik had op een vriendelijke speelse manier aangegeven dat ik niet echt gediend was van zijn, misschien niet echt slecht bedoelde, uitspraak!
Op zich leek het mij ook geen onaangenaam persoon, integendeel, hij had GVR allures.
Ik zette me weer verder aan het werk maar de gedachte van de situatie bleef me nog even in het hoofd spelen. Enerzijds voelde ik me niet aangesproken door de uitspraak, ik weet wel wàt en wie ik zelf ben en daar hoeft niemand mij al dan niet fout in te kaderen. Dus aangesproken voelde ik mij niet.
Maar wat me wel dwars zat is dat iemand zich met zo’n uitspraak in één keer probeert te positioneren boven alle andere mensen die aanwezig zijn in die zaak. En eigenlijk zegt hij:
“Ik voel me beter dan jullie, het is per uitzondering dat ik hier kom, want normaal frequenteer ik zulke zaken niet”
Maar in de plaats van me daar dan in druk te maken en beledigd te voelen had ik een heel ander gevoel bij die situatie. Wat een complex leven moet je leiden in je hoofd als je al bij het gewoon binnenstappen van een koffiezaak bezig bent met je imago en en positionering naar anderen toe.
Want hoe zou hij, onze GVR, zelf reageren als de volgende die binnenstapt uitroept:
” ’t Goh, dat is hier duidelijk een zaak voor dikkerds…“
Iedereen in de zaak zou zich aangesproken voelen, dikke mensen omdat ze zich geviseerd voelen, magere mensen omdat ze zich verkeerd gepercipieerd voelen om dan nog maar te zwijgen van de persoon die misschien net trots is omdat hij 2 kilo is afgevallen…
In tijden waar we op eieren moeten lopen om niemand in zijn persoonlijkheidsbeleving te kwetsen vind ik dit net zo belangrijk. Als iedereen jou moet respecteren, dan moet jij iedereen ook respecteren.
Als je jezelf ten koste van anderen moet beter voelen, dan gaat het nog lang duren voor je jezelf echt goed in je vel gaat voelen.
Zo’n uitspraken vind ik eerder blijk van een bekrompen geest dan een superieur gevoel uitstralen.
Zo’n uitspraken betrekken heel veel mensen in jou “slecht in je vel voelen”, dat recht heb je niet.
Wees tevreden met jezelf, ben je niet tevreden werk eraan, zelf!
En geloof me, volgens mij was dat echt een fijne kerel, er zat humor in én pit, dat kon ik wel appreciëren!
De specifieke uitspraak niet zo.
Ik weet het, een héél geitenwollen sokken bericht! 😉
